گفت و گو با آقای هومن هروی پیرامون مسابقات موت کورت فلیپ جساپ (شبیه سازی دیوان بین المللی دادگستری)

مسابقات موت کورت فلیپ جساپ یکی از قدیمی ترین، بزرگ ترین و معتبرترین موت کورت های بین المللی است که ضمن گرامیداشت یاد و خاطرۀ قاضی دیوان بین المللی دادگستری، فلیپ سی جساپ، به شبیه سازی رسیدگی اختلافات میان دولت ها در دیوان بین المللی دادگستری، رکن اصلی قضایی سازمان ملل متحد، می پردازد.

این رقابت نخستین بار در ۱۹۶۰ و با حضور انحصاری تیم های دانشگاه هاروارد برگزار شد و از ۱۹۶۸ با تصمیم نهادهای برگزار کنندۀ آن، یعنی انجمن دانشجویان حقوق بین الملل، موسسۀ حقوقی وایت اند کیس و کانون وکلای بین المللی، امکان ثبت نام و شرکت سایر تیم ها از سراسر جهان در این مورت کورت فراهم شد.

پروندۀ فرضی این مسابقه با موضوع اختلاف بین دو دولت فرضی در خصوص مسائل روز بین الملل در سپتامبر بر روی سایت رسمی آن منتشر می شود. تیم های شرکت کننده، که متشکل از ۲ تا ۶ نفر هستند، موظف به ارائۀ لوایح خود در مقام نمایندگان حقوقی دولت فرضی متبوع خود هستند. این رقابت شامل دو بخش کتبی (نگارش لوایح) و شفاهی (جلسۀ استماع) است.

همانند بسیاری از موت کورت های بین المللی، به اقتضای شرایط و تعداد شرکت کنندگان، این رقابت در سه مرحلۀ دانشگاهی (ملّی)، منطقه ای و بین المللی برگزار می شود و تیم های منتخب در هر کشور موفق به ورود به مرحلۀ مسابقات بین المللی خواهند شد. برگزاری مسابقات مرحلۀ ملّی در ایران در صورت وجود چند تیم داوطلب برای شرکت در این رقابت بر عهدۀ مرکز مطالعات حقوق بین الملل مدرن (MIS) است.

با توجه به شرکت تیم های حقوقی از دانشگاه های طراز اول دنیا و کیفیت بالای موت کورت جساپ، قطعاً شرکت در این مسابقه به خصوص راه یابی به مراحل منطقه ای و بین المللی، آرزوی بسیاری از دانشجویان حقوق بین الملل در سراسر دنیا است و دانشجویان ایرانی نیز از این قاعده مستثنی نیستند. در سال های اخیر دانشجویان ایرانی بنابر علاقه در مسابقات موت کورت متفاوتی شرکت کرده اند و بعضاً دستاوردها و موفقیت های فوق العاده ای نیز حاصل شده است. اخیراً نیز تیم دانشگاه علامه طباطبایی^(ره) متشکل از خانم ها حنانه جعفری، مهری چالاک، فاطمه نقوی، مریم هراتی، و آقای متین امیری، به سرمربیگری آقایان حسین فراستخواه و هومن هروی موفق شدند نخستین تیم از دانشگاه های ایران باشند که به جمع ۴۸ تیم برتر موت کورت جساپ راه می یابند. نظر به موفقیت تیم دانشگاه علامه طباطبایی^(ره) گفت و گویی با آقای هومن هروی – یکی از مربیان تیم – داشتیم تا بیشتر با مسابقات موت کورت و به خصوص موت کورت فلیپ جساپ آشنا شویم.

شایان ذکر است در مسیر تهیه و تنظیم این گفت و گو از راهنمایی و نظرات آقای حسین فراستخواه و خانم مریم هراتی نیز استفاده شد که از این دو بزرگوار سپاسگزاری می شود.

 

نخستین بار از چه طریقی با «موت کورت» آشنا شدید و با چه هدفی تصمیم به شرکت در این نوع مسابقات گرفتید؟

آقای هومن هروی: سال ۱۳۹۷ در فضای مجازی عکسی از دانشجویان حقوق در مسابقات جهانی واشنگن دی سی را دیدم و در آن زمان این امر خیلی برای من عجیب بود که چطور یک دانشجوی حقوق می تواند به کشور دیگری مثل آمریکا برود و در سطح جهانی مسابقه دهد. همین شد که در اینترنت هم به فارسی و هم به انگلیسی جست و جوهایی انجام دادم و متوجه شدم که مسابقه ای به نام موت کورت وجود دارد که تقویت مهارت های کاربردی حقوق را برای شرکت کنندگان خود به ارمغان می آورد. همه چیز این مسابقه اعم از ساختار شکلی و ساختار ماهوی اش برای من جذابیت بسیاری داشت و اطمینان داشتم از طریق این نوع مسابقات می توانم هدفی که در ذهنم دائر بر تبدیل شدن به یک حقوقدان بین المللی داشتم را محقق سازم. به نوعی رویای من به عنوان یک دانشجوی حقوق شرکت در این سبک مسابقات بود.

به عنوان نخستین گروه ایرانی راه یافته به ۴۸ تیم برتر موت کورت جساپ از حال و هوای روزهای صعود و مسابقه برای ما بگویید.

آقای هومن هروی: خیلی غریب بود ... به خاطر مشکلاتی که در اخذ ویزا داشتیم من و آقای فراستخواه (مربی دیگر تیم) موفق به همراهی اعضای تیم تا آمریکا نشدیم و در ایران بودیم و جریان مسابقات را دورادور زیرنظر داشتیم. تلفن همراهم را طوری تنظیم کرده بودم تا در ساعات مسابقات بچه ها بیدار شوم و نتایج را پیگیری کنم و لحظه ای را در خاطر دارم که ساعت چهار و نیم صبح ویدیویی از تیم دریافت کردم که نام ایران و دانشگاه علامه طباطبایی^(ره) را بر روی تابلوی مسابقات به عنوان تیم صعود کننده نشان می داد و این لحظه برای من به شدت متأثر کننده بود، تا به حدی که از افتخار آفرینی تیم اشک می ریختم و در آن لحظات فضای کاملاً احساسی بر من حکم فرما بود.

بلافاصله در گروهی متشکل از حدود ۲۰۰ نفر­ از استادان و دانشجویانی که در موت کورت های بین المللی شرکت داشتند این خبر را به اشتراک گذاشتم و مورد استقبال و تشویق استادان و دوستان و دانشجویان قرار گرفت.

دانشگاه هم اغلب و ابتدائا از راه تدارک و نصب بنر، به استقبال از دانشجویان پرداخت و سپس، در مراسمی از تیم جساپ، با حضور هیئت رئیسه دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه قدردانی بعمل آمد. در آینده هم طبق رویه ای که در دانشکده موجود است، تیم در مراسمی، به دانشجویان دانشکده معرفی، و اعضا از تجربیاتشان سخن خواهند گفت.

 

اعضا و مربیان تیم موت کورت دانشگاه علامه طباطبایی^(ره) به ترتیب از راست به چپ: فاطمه نقوی، متین امیری، حنانه جعفری، هومن هروی، مهری چالاک، مریم هراتی، حسین فراستخواه

 

به عدم صدور ویزا اشاره کردید. مهم ترین چالش های پیش روی شما برای شرکت در این رقابت چه بود؟

آقای هومن هروی: نا امیدی تمام شرکت کننده های موت کورت از ایران موضوع مالی است که گرچه اطمینان داریم که نمی توانیم از اسپانسر آن طوری که باید مبالغی را دریافت کنیم اما همچنان تلاش می کنیم و این خود یک چالش بزرگ است. برای مثال، در همین موت کورت جساپ ما برای کم کردن بار این فشار مالی مجبور به نامه نگاری های متعدد برای یافتن حمایت کنندۀ مالی برای سفر به ارمنستان و آمریکا بودیم و حتی در اوایل راه برای دریافت تخفیف ثبت نام یا رایگان کردن آن هم با ایلسا (نهاد برگزار کنندۀ مسابقات) مکاتبه کردیم تا تخفیف دهد که مانند همیشه تیم دانشگاه را مورد لطف خود قرار داد.

برای سفر به آمریکا، اعضای تیم همگی بایستی روند اخذ ویزا را در کشوری ثالث غیر از ایران طی می کردند که به خودی خود، مستلزم هزینه ای برای ثبت نام ویزا در سفارت، اقامت و سایر مخارج است که برای چنین مسئله ای هم تیم ها اغلب به دنبال حامی مالی هستند.

اما بزرگ ترین چالش من به عنوان یک مربی مدیریت زمان خودم بود. با توجه به اینکه همزمان به کارآموزی در شرکتی مشغول بودم و باید پایان نامه را تا موعد خاصی تحویل می دادم، این فشار، با نحوۀ مدیریت و رهبری تیم، دوچندان می شد.

حفظ انگیزۀ اعضای تیم، مدیریت تنش ها و بالابردن روحیۀ جنگندگی برای دستیابی به نتیجۀ شایستۀ تلاش تیم، یکی دیگر از چالش های شخصی و حرفه ای من بود.

مورد دیگر، هماهنگی و انتخاب و آوردن قضات برای داوری تمرین اعضای تیم بود که از شرکت کننده های سابق جساپ چه در ایران به صورت حضوری و چه خارج از ایران به صورت مجازی دعوت شد. این افراد که از اعضای سابق تیم های جساپ دانشگاه علامه و دوستان ما بودند، همواره در روند آماده سازی تیم، مونس تیم ما بودند. دلیل دعوت از افراد خارج از تیم، این است که در هر حال تنوع پرسش هایی که مربیان تیم در روند آماده سازی شفاهی مطرح می کنند، رفته رفته کم می شود و تیم نیاز به این دارد که با چالش های جدید تر، افرادی با چهره های جدید تر، و پرسش های پیچیده تر مواجه و آشنا شود و درصدد رفع چالش ها و مدیریت وضعیت برآید. چنین عملی در دانشگاه علامه، به دلیل پشتوانه و نیروی دانشجویی شرکت کننده در این مسابقات، غنی است و ما از این نظر خوش شانس بودیم.

در نهایت، می توان گفت که چنین عملی، تیم را برای رویارویی با قضات سختگیر در دور ملّی و مهم تر از آن، دور بین المللی، پخته تر و آماده تر کرد.

 

آیا نهادهای مشخصی مثل دانشگاه یاری رسان شما در این مسیر بودند؟

آقای هومن هروی: به دلیل اینکه استاد سرپرست تیم یعنی دکتر پوریا عسکری را در کنار خودمان داشتیم، به لحاظ معنوی بله. و ما این اطمینان را داریم که هرچند قبل از سفر اگر نتوانیم مبالغی را از دانشگاه برای اخذ ویزا دریافت کنیم، اما پس از سفر این حمایت را خواهد کرد. ما پیش از صعود به دور ملّی مسابقات، که توسط مرکز مطالعات حقوق بین الملل مدرن (MIS) برگزار می شود، حمایت های معنوی دانشگاه که در حمایت های آقای دکتر عسکری خلاصه می شد را تماماً داشتیم و یک ماه آخر تمرین ما با ایشان بود

در این جا قصد دارم تا فرصت را غنیمت شمرده و از مرکز مطالعات حقوق بین الملل مدرن (MIS) و شخص دکتر سیروس متوسل از بابت حمایت های مالی و همچنین از همکلاسی سابق و دوست خوبم آقای علی مسعودیان که سالیان متوالی خدمات ارزنده ای را برای جامعۀ موت کورت ایران به واسطۀ فعالیت ها و تلاش هایش دائر بر تشکیل تیم های متعدد و شرکت در مسابقات جهانی و همچنین حمایت از سایر تیم های شرکت کننده انجام داده تشکر به عمل بیاورم.

 

به نقش مرکز مطالعات حقوق بین الملل مدرن (MIS) در برگزاری مسابقات ملّی و حمایت این نهاد اشاره کردید. جای بسی تأمل دارد که در حضور دانشگاه های بزرگ و مدعی در کشور، یک نهاد غیردولتی وظیفۀ حمایت از شرکت کنندگان در موت کورت دیوان بین المللی دادگستری، که به شبیه سازی اختلافات دولت ها می پردازد، را بر عهده گرفته است؟

آقای هومن هروی: مرکز مطالعات بین المللی مدرن یا ام آی اس تکیه گاهی برای علاقه مندان به حقوق بین الملل عمومی و جساپ، و پلی است برای رسیدن به آرزوهای آکادمیک که یک دانشجوی حقوق بین الملل برای خود متصور شده است. ضمناً ام آی اس صرفاً برای جساپ سرمایه گذاری نمی کند؛ در سال های اخیر تیم موت فرانکفورت این مؤسسه توانست به مقام نایب قهرمانی جهان دست یابد و این نشان از همت و بزرگواری چنین موسسه ای دارد.

انتقاد من خطاب به سایر دانشگاه هایی است که نام و اعتبار درخشانی را یدک می­کشند اما به دلیل کمبود بودجه و یا عدم آگاهی و پیگیری استادان محترم، دانشجویان خود را که مستعد، توانا و پرتلاش هستند، از حضور در بزرگ ترین جامعۀ حقوقی بین المللی در جهان محروم می کنند. صرف فرصت شرکت در این مسابقات و حمایت دانشگاه های مختلف از دانشجویان خود، منجر به خودکفایی بیشتر حقوقدانان ایرانی می شود که عمدتاً از طریق شرکت در این مسابقات، با سازوکار و پروسۀ آیین دادرسی در دیوان بین المللی دادگستری آشنا می­شوند و نیروی حقوقی آیندۀ ایران را تشکیل می دهند. امروز دو تن از قضات دیوان بین المللی دادگستری، خانم هیلاری چارلزورث و آقای نولته، سابقۀ شرکت در مسابقات جساپ در زمان دانشجویی خود را در کارنامه دارند و البته آنها قهرمان جساپ نشدند (این کنایه ای است از اهمیت کسب تجربه و نه صرفاً نتیجه گرایی).

بهتر است دانشگاه ها، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و در نهایت دولت، امروز با هزینۀ کمتری بر روی دانشجوی ایرانی سرمایه گذاری کنند تا این روزها هزاران یورو به حقوقدانان فرانسوی، بلژیکی و بریتانیایی و غیره نپردازند و در آینده متحمل هزینه های سنگین تری نشوند. قطعاً حقوقدان ایرانی با تعصب بیشتر نسبت به خارجی ها و با حق الزحمه های مناسب تر می تواند در چنین مناصبی مدافع حقوق ملّت خود در دیوان و سایر مراجع بین المللی باشد.

 

آیا در آینده تصمیم به شرکت در موت کورت های بین المللی را به عنوان شرکت کننده یا مربی دارید؟

آقای هومن هروی: قطعاً خیر. به این دلیل که پس از چند بار شرکت متوجه می شوید که مهارت هایی که لازم است به دست بیاورید را به دست آورده اید و دیگر لزومی به شرکت مجدد وجود ندارد. با مربی گری تیم جساپ هم تجارب جدیدی به دست آوردم و با بایدها و نبایدهای آن آشنا شدم. قصد مربی گری و شرکت در تیم های موت کورت را ندارم مگر اینکه به عنوان قاضی مسابقات جساپ که نقش جذاب و جدیدی است مشارکت داشته باشم.

 

مهم ترین توصیۀ شما برای شرکت کنندگان موت کورت های آتی چیست؟

آقای هومن هروی: توصیه که زیاد است. اولین نکته اینکه لزوماً سطح زبان پیشرفته و تسلط کامل ملاک اصلی نیست و از این رو خدمت مخاطبان دیداد که قصد شرکت در مسابقه را دارند عرض می کنم که هراسی از این بابت به دل خود راه ندهند و همین که پایۀ زبانی خوبی داشته باشند خود می تواند شروع امیدوار کننده ای برای شرکت در موت کورت باشد و قطعاً مهارت زبان انگلیسی در روند تمرین با هم تیمی ها توسعه خواهد یافت. توصیه بسیار مهم دیگری که برای شرکت کنندگان دارم این است که هرگونه انتظارات خود را از سایر افراد و نهادها برای کمک و حمایت پایین بیاورند و اصلاً توقعی نداشته باشند. به این مسابقات به چشم یک فرصت دست اول برای توسعۀ مهارت های خود و کسب تجربه در یک محیط عملی نگاه کنند و از آن لذت ببرند تا اینکه از دیگران توقع کمک و حمایت داشته یاشند. و در نهایت و مهم تر از همه اینکه «تلاش» و «مسئولیت پذیری» دو ویژگی اساسی برای شرکت کنندگان در این مسابقات است و قطعاً در آینده هم این صفات برای شما کارآمد خواهد بود.

 

با توجه به تجربه ای که به دست آوردید وضعیت ایران نسبت به سایر کشورهای شرکت کننده را چگونه تلقی می کنید و چه پیشنهادهایی برای بهبود وضعیت آن دارید؟

آقای هومن هروی: به واسطۀ تلاش های آقای دکتر پوریا عسکری و سایر استادان و دوستان قطعاً روند اخیر ایران در جریان موت کورت روند مثبت و رو به رشدی بوده زیرا برخلاف اوایل دهۀ هشتاد که شرکت تیم های ایرانی در این سبک مسابقات صرفاً برای به دست آوردن تجربه و بدون هرگونه کسب مقام خاصی بود، اما امروزه تیم های ایرانی قابلیت صعود به دورهای بالاتر و همچنین کسب عنوان بهترین لایحه یا بهترین موتر را دارند که ابتدائا بدلیل ابتکار عمل گروه حقوق عمومی و بین الملل دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی^(ره) است که در سال های اخیر، با تأسیس موت آکادمی دانشکده، روح تازه ای به گفتمان موت کورت دمیده اند و در وهلۀ بعدی، اراده، تلاش، جدیت و انگیزۀ دانشجویان است. این دو عنصر، مکمل همدیگرند. البته این توضیح مختص دانشگاه محل تحصیل بنده است.

پیشنهاد من برای بهبود وضعیت موت کورت در ایران نیز مشارکت سایر دانشگاه های مطرح دیگر مبنی بر تشکیل تیم برای حضور در این مسابقات است که البته این امر خود نیاز به سازوکاری از طرف دانشگاه های مختلف دارد؛ به عنوان مثال، دانشگاه ها بودجۀ به خصوصی را به این مسابقات اختصاص نمی دهند در حالیکه این مسابقات آثار بلند مدت با برکتی را برای دانشگاه ها و دانشجویان آنها خواهد داشت. با تمرکز بر این مسابقات، قطعاً حقوقدانان با دانش حقوقی بین المللی کاربردی و حرفه ای در این مرز و بوم تربیت خواهند یافت و این وظیفۀ مسلّم دانشگاه های کشور است که بیشتر به این موضوعات کاربردی بپردازند. البته که این نقض اساسی، محدود به تیم های موت کورت نیست و در کل، وضعیت تیم های متعلق به رشته های علوم انسانی و به خصوص حقوق، در میان سایر رشته ها، مانند ریاضیات و تجربی، از فقر خاصی رنج می برد.

 

نقش مربی و حمایت دانشگاه تا چه اندازه مهم است؟

آقای هومن هروی: نقش مربی در کنترل جریان و مدیریت تیم به واسطۀ احاطه ای که در حد وسع خود دارد بسیار مؤثر است. شخص مربی به واسطۀ تجربیات شرکت خود در این مسابقه می تواند به کمک به تیم در جریان نگارش و اصلاح لوایح بپردازد و استدلال های احتمالی تیم های حریف را پیش بینی و تحلیل نماید. همچنین مربی به این دلیل که خود در گذشته شرکت کنندۀ این نوع مسابقات بوده می تواند از طریق ارتباطاتی که با متخصصین این حیطه دارد به بهبود روند تحقیقات و تمرین های تیم کمک شایانی کند. در باب حمایت دانشگاه هم اگر اعمالی همچون تقدیر نزد معاونت فرهنگی دانشگاه، هیئت رئیسه دانشکده و معرفی تیم به سایر دانشجویان دانشکده از طریق برگزاری مراسم توسط موت آکادمی دانشکده برای افتخارات شرکت کننده ها نباشد قطعاً از علاقۀ شرکت کننده ها کاسته خواهد شد اما خوشبختانه در دانشگاه علامه طباطبایی^(ره) این حمایت های معنوی به نحو شایسته ای وجود دارد که خود انگیزۀ تیم ها را مبنی بر درخشش هرچه بیشتر نام دانشگاه دوچندان می کند.

مهمترین مسئله و دغدغۀ شرکت کننده ها در این مسابقات، حمایت مالی از تیم است که زمانی مؤثر و ارزشمندتر است که دانشگاه پیش از سفر سازوکاری را تدارک ببیند تا مبلغی به تیم پرداخت شود تا با خیال آسوده تر و صرفاً با دغدغۀ کسب نتیجه و تجربه ای ارزشمند راهی مسابقات شود. چنین موردی از دانشگاه انتظار می رود.

 

از نظر شما مهم ترین معیارهای شرکت در مسابقات موت کورت برای علاقمندان چیست و چه مسائلی را باید در اولویت قرار دهند؟

آقای هومن هروی: در روند مسابقات موت کورت چندین مؤلفه و معیار مهم شرط اساسی است که در ادامه آنها را توضیح خواهم داد. نخستین معیار این است که فردی که قصد شرکت در این نوع مسابقات را دارد باید انتظار هرگونه عجز و لابه و ناتوانی و مواجهه با بدترین شرایط ممکن را در جریان شرکت خود در این مسابقات داشته باشد و باید به این درک برسد که آمادگی خود را برای رویارویی با این سختی ها تقویت کند.

دومین معیار ضروری که پیش تر هم به ان اشاره کردم مسئولیت پذیری است. چنانچه فردی از اعضای تیم دچار مشکلی بشود و از پیگیری نقشی که به وی واگذار شده ناتوان گردد، یکی دیگر از اعضای تیم باید نقش و وظیفۀ او را برای وارد نشدن لطمه به روند آمادگی برای مسابقات بپذیرد، هرچند که آن نقش را نداشته باشد.

 

شرکت در موت کورت را برای چه مقطعی از دوران تحصیل دانشجویان حقوق پیشنهاد می کنید؟

آقای هومن هروی: من نخستین بار در دوران کارشناسی ارشد در موت کورت شرکت کردم و در واقع به واسطۀ آمادگی که برای شرکت در آزمون کارشناسی ارشد داشتم اطلاعات پایه ای خود در زمینۀ حقوق بین الملل را تقویت کردم و این خود در موفقیت کسب شده در موت کورت بسیار مؤثر و قابل توجه بود. اما اگر فردی از دوران کارشناسی قصد شرکت در این مسابقات را داشته باشد نیاز دارد تا برای کسب اطلاعات پایه ای و مورد نیاز، زمان بیشتری را صرف نماید. البته لازم به ذکر است که بدنۀ بخش موت کورت دانشگاه علامه طباطبایی^(ره) را دانشجویان کارشناسی این دانشگاه به واسطۀ تلاش های بسیار و درخشان خود تشکیل می دهند، به عنوان مثال تیم قبلی صعود کرده به مسابقات جساپ در سال ۲۰۱۹ از دانشگاه علامه طباطبایی^(ره)، متشکل از دانشجویان مقطع کارشناسی بود؛ بنابراین، این که شرکت در موت کورت در چه مقطعی اتفاق بیافتد بیشتر به میزان تلاش، توانایی و استعداد شرکت کننده های آن تیم بستگی دارد و نمی توان آن را محدود به مقطع تحصیلی خاصی کرد.

 

مشهور است که اعضای تیم های شرکت کننده در موت کورت به لحاظ اتفاق و وحدت همچون اعضای یک خانواده هستند. چقدر با این صحبت موافقید؟

آقای هومن هروی: کاملاً با این گفته موافق هستم و اگر بخواهیم یک گام فراتر برویم باید گفت یک پیوند و علقۀ به خصوصی در جریان این مسابقات میان اعضای یک تیم به وجود می آید که هم تیمی ها به مرحله ای می رسند که می خواهند پاسخ این حجم از تلاش و انرژی صرف شده را نیز بدهند و خود را در برابر کسب یک نتیجۀ مطلوب موظف می دانند. قطعاً هم برای تیم ما و هم برای سایر تیم هایی که افتخاری کسب کرده اند این همبستگی بسیار پر رنگ بوده و میان اعضا ارتباط پیوستۀ محبت آمیز و منظم وجود داشته است.

 

 

اگر فکر می کنید موضوع یا نکته ای باقیمانده است لطفاً بیان بفرمایید.

آقای هومن هروی: این گفت و گو فرصت خوبی است که از آقای دکتر پوریا عسکری به عنوان سرپرست تیم های موت کورت جساپ دانشگاه، دوست و همکار گرانقدرم حسین فراستخواه، اعضای تیم خانم ها مونا هراتی، مهری چالاک، حنانه جعفری و فاطمه نقوی و آقای متین امیری نهایت سپاسگزاری جهت همکاری مستمر نه ماهه را داشته باشم.

همچنین از مربیان و اعضای سابق تیم های جساپ دانشگاه خانم ها و آقایان، دکتر کتایون حسین نژاد، دکتر زهرا مشرف جوادی، فرزانه منتخب، پارمیدا اسدی، هلیا طهان ها، فرزاد فلاح و معین عارفی فرد بابت حمایت های بی دریغشان از تیم تشکر کنم.

و در پایان از سایت دیدبانان دادگستر برای دعوت و انجام این گفت و گو سپاسگزارم.