نام فیلم: موریتانیایی

شعار فیلم: ندارد

سال تولید: ۲۰۲۱

محصول: امریکا

کارگردان: کوین مک دانلد

بازیگران: طاهر رحیم، جودی فاستر، بندیکت کامبربچ

مدت زمان: ۰۲:۰۹

درجه بندی سنی: بزرگسالان

امتیاز در سایت IMDB: ۷.۵ از ۱۰

ارزش دیدن فیلم برای حقوقی ها: بسیار زیاد / زیاد / معمولی / کم / بسیار کم

 

 

معرفی فیلم

فیلم موریتانیایی (The Mauritanian) محصول ۲۰۲۱، فیلمی برجسته در سبک درام و دادگاهی بر اساس یک داستان واقعی است. از بازیگران اصلی این فیلم می توان به طاهر رحیم، جودی فاستر، بندیکت کامبربچ، و شَلین وودلی اشاره کرد. در فهرست افتخارات فیلم موریتانیایی ۱۶ نامزدی و ۳ جایزه از جمله جایزۀ بهترین بازیگر نقش مکمل مراسم گلدن گلاب (Golden Globe) برای جودی فاستر دیده می شود.

 

داستان (خطر لو رفتن داستان)

فیلم موریتانیایی (اهل موریتانیا) روایتگر داستانی واقعی از دستگیری محمدو اولد صلاحی (با بازی طاهر رحیم) است که به اتهام معاونت در حملات یازده سپتامبر توسط دولت آمریکا بازداشت و در زندان گوانتانامو نگهداری می شود. تمرکز اصلی فیلم بر روی تلاش یک مؤسسۀ حقوقی برای اثبات بی گناهی صلاحی است که این وظیفه را نانسی هالندر (با بازی جودی فاستر) که یکی از وکلای برجسته و خیر است بر عهده می گیرد و بخشی از چالش هایی را که وی در مسیر تحقق عدالت متحمل می شود به تصویر می کشد. 

 

پیام حقوقی فیلم

«اجرای عدالت» را می توان پیام اصلی و محوری فیلم دانست. در واقع، تأکید فیلم بر این است که هر فردی در هر مقام و موقعیتی که قرار دارد باید به دنبال برقراری عدالت باشد، حتی اگر اجرای عدالت به مقام و موقعیت وی خدشه وارد نماید. این موضوع به انحای مختلف در طول فیلم نمایش داده می شود؛ از یک سو، نانسی هالندر (جودی فاستر) وقتی با این پرسش چالش برانگیز از سوی دستیارش روبرو می شود که چرا باید از شخصی دفاع کنند که خودش اعتراف کرده در عملیات تروریستی ۱۱ سپتامبر نقش داشته است و مسئول کشته شدن هزاران انسان بی گناه است؟، پاسخ می دهد حتی اگر واقعاً گناهکار باشد حق داشتن وکیل و دفاع از خود را دارد. از سوی دیگر، استوارت کوچ (با بازی بندیکت کامبربچ) به عنوان یک نظامی حقوقدان، که وظیفۀ اثبات گناهکار بودن محمدو اولد صلاحی (طاهر رحیم) و مشروع جلوه دادن بازداشت و حبس وی از سوی ارتش را دارد، با جدیت به دنبال کشف حقیقت است و پس از اینکه حقیقت برای وی روشن می شود، نه تنها وظیفۀ دینی، قانونی و اخلاقی خود می داند که خود را کنار بکشد و عنوان خیانتکار را از مقام مافوق خود دریافت کند و از کار برکنار شود، بلکه سعی می کند با به طور غیرمستقیم نانسی هالندر (جودی فاستر) در مسیر کشف حقیقت یاری نماید.

اگرچه محمدو اولد صلاحی نهایتاً پس از تحمل ۱۴ سال و ۲ ماه حبس در اکتبر ۲۰۱۶ آزاد می شود، ولی پرسشی که باقی می ماند این است که اگر وکیل خیرخواهی چون نانسی هالندر و مؤسسۀ حقوقی متبوعش وکالت صلاحی را قبول نمی کردند و پیگیرانه به دنبال اجرای عدالت نبودند، چه سرنوشت شومی در انتظار وی می بود. قطعاً محمدو اولد صلاحی اولین و آخرین نفری نبوده است که گرفتار چنین ظلمی شده است و از این منظر سیستم حقوقی آمریکا محل انتقادات فراوان است. با وجود این، همین که وکلا اجازۀ پیگیری و دفاع از حقوق چنین افرادی را دارند و از سوی دولت با محدودیت های اجباری مواجهه نمی شوند، و بعد از محکومیت دولت می توانند آزادانه به کار خود ادامه دهند، نیز حاکی از بلوغ سیستم حقوقی آمریکا است که باید سرمشق دیگر دولت ها قرار بگیرد.

در نهایت ساخت چنین فیلم هایی و نقد حکومت و نمایش و انتقاد از وضعیت های این چنینی نشان دهندۀ ظرفیت بالای حکومت ها، میزان آزاد اندیشی و آزادی بیان در میان مردم و برقراری دموکراسی می باشد که در این جوامع به شکل واقعی و نه به شکل شعاری حاکم است.

 

ارزش دیدن فیلم برای حقوقی ها

بدون شک، فیلم موریتانیایی ارزش حداقل یک بار تماشا توسط حقوقی ها را دارد. این فیلم در بعضی از قسمت ها دیالوگ های پر مغزی دارد که مانند یک تلنگر به وجدان تمام کسانی است که در حرفه های حقوقی مشغول به فعالیت هستند مانند قضات، دادستان ها و وکلا و به آنها یادآور می شود که اجرای عدالت بر هر چیز دیگری اولویت دارد. نطق پایانی محمدو اولد صلاحی که در محضر دادگاه بدوی ارائه می شود، مونولوگی است به یادماندنی و سوزناک که این مطلب را با آن به پایان می رسانیم:

من در کشوری زندگی می کنم که مردم می دانند نباید به پلیس اعتماد کنند، مردم می دانند که قانون با فساد آمیخته شده است و دولتمردان از ترس برای کنترل مردم استفاده می کنند. وقتی به عنوان یک نوجوان به آلمان رفتم، برای اولین بار احساس زندگی کردن در جاییکه مردم از پلیس نمی ترسند را درک کردم، جاییکه مردم باور دارند قانون از آنها حمایت می کند. برای من و بسیاری از مردم دنیا، آمریکا نیز همینطور (مانند آلمان) است. [...] وقتی من به زندان گوانتاناما برده شدم، خوشحال بودم زیرا به عدالت آمریکایی اعتماد داشتم. هرگز باور نمی کردم که هشت سال بدون برگزاری محاکمه در حبس باقی بمانم و ایالات متحد آمریکا از ترس و وحشت برای کنترل کردن من استفاده کند. تمام مدتی که اینجا بودم، به من گفته شد که من گناهکار هستم؛ نه برای آنچه مرتکب شدم یا ثابت شده بود که مرتکب شدم بلکه به خاطر اینکه به من مظنون بودند. [...] برای هشت سال من رویای حضور در یک محکمه را در سر داشتم، و حال که اینجا هستم و اگرچه در حد مرگ می ترسم، ولی باور دارم که می توانم در نهایت به آرامش برسم چون فکر می کنم این دادگاه بوسیلۀ قانون هدایت می شود و نه بوسیلۀ ترس [...]

 

 

اشتراک گذاری:
حقوق و ادبیات: معرفی کتاب «وداع با اسلحه» (۱۹۲۹)حقوق و سینما: معرفی فیلم «وکیل لینکلن» (۲۰۱۱)حقوق و سینما: معرفی فیلم «آرژانتین، ۱۹۸۵» (۲۰۲۲)
verification